Ze is een bevlogen docent in het hoger onderwijs en ondernemer. Ook is zij auteur van Hoe word ik een on(der)wijs goede teamleider. Het managementboek is in romanvorm geschreven, omdat ze voor de klas leerde dat verhalen veel beter blijven hangen dan taaie theorie, zeker wanneer het verhaal ook emoties opwekt. De panda is gekozen als metafoor voor een onverwacht perspectief op leiderschap, omdat een panda vaak juist niet geassocieerd wordt met leiderschap. InBeeld bij ZijSpreekt: Raimke Groothuizen over vertrouwen stimuleren in plaats van onzekerheid aanwakkeren.

Wat is jouw verhaal?
Leiderschap is een onderwerp waar veel over wordt geschreven en gesproken. Maar wat maakt nou écht een goede leider? Is dat eigenlijk wel voor jou weggelegd wanneer teamleider worden op je pad komt? En hoe laat je jezelf niet gek maken door alle experts die je vertellen hoe je leiding zou moeten geven?
In het boek ‘Hoe word ik een on(der)wijs goede teamleider?' vertel ik het verhaal van een docent die promoveert tot teamleider van haar eigen oude team. Ze worstelt enorm met haar nieuwe rol, de weerstand vanuit het team en de grote veranderopdracht die ze mee heeft gekregen. Tot ze een panda (tja, het is een managementboek in romanvorm) tegenkomt die haar anders leert kijken naar leiderschap.

Hoe kom je op dit onderwerp?
Bij leiderschap denk je vaak aan krachtige metaforen, bijvoorbeeld leeuwen of wolven. Terwijl dat aanjagen van teams eigenlijk niet meer past bij hedendaagse ontwikkelingen zoals zelfsturende teams. Als je wil dat medewerkers meer verantwoordelijkheid nemen op de lange termijn, zul je moeten zorgen dat ze intrinsiek gemotiveerd zijn en blijven. Dat vraagt een andere kijk op leiderschap. Dus waarom kijken we de kunst niet af bij een dier dat juist het tegenovergestelde gedrag vertoont?
Het fascineert mij dat het de reuzenpanda gelukt is om mensen in beweging te krijgen. De mens is drukker bezig met het soort in stand houden dan die reuzenpanda's zelf. Die hebben andere prioriteiten zoals bamboe eten, slapen en uit bomen vallen.

Kun je een voorbeeld noemen uit eigen ervaring?
In het onderwijs zeggen we vaak dat studenten/scholieren fouten mogen maken, maar tegelijkertijd lijken docenten zich geen fout te kunnen permitteren. Als je dan verder omhooggaat in de organisatie blijkt op team- en managementniveau de veiligheid niet gevoeld te worden om fouten te delen en te zien als onderdeel van ontwikkeling. Hoe veel gezonder zou het zijn als je als teamleider ook kunt zeggen ‘met de kennis die ik inmiddels heb, zou ik een andere keuze gemaakt hebben'?

Wat wil je bereiken met je verhaal?
Ik geloof dat alleen kennis delen niet werkt. Tenminste, dat zie ik ook voor de klas. Om mensen te raken en in beweging te krijgen is meer nodig... emotie. Samen lachen of een kwetsbare anekdote delen zorgt voor betekenis en verbinding. Mijn verhaal is luchtig, maar met een serieuze ondertoon. Ik wil mensen inspireren om vanuit een ander perspectief naar zichzelf en leiderschap te kijken. Vertrouwen stimuleren in plaats van onzekerheid aanwakkeren.
Tijdens een lezing sta ik geen volledig voorbereid praatje te houden. Juist de interactie met de deelnemers en onverwachte wendingen, maken het altijd een unieke ervaring. Deelnemers geven terug zo'n luchtige sessie een verademing te vinden, terwijl er toch ook altijd kwetsbare ervaringen gedeeld worden. Het publiek komt met energie en stof tot nadenken de sessie uit.

Wat zijn je toekomstplannen?
Ik ben bezig met mijn vierde boek, een sprookjesboek voor studenten die willen slagen in het leven. Want ik vind het belangrijk dat studenten leren hun intrinsieke motivatie te behouden, ook wanneer het onderwijssysteem ze tegen lijkt te werken.

Raimke Groothuizen boeken voor een bijeenkomst of event? Bekijk haar profiel en neem contact op met ZijSpreekt.