Ze werkt al 25 jaar in de ouderenzorg in verschillende functies. Fysiotherapeut, kwaliteitsdeskundige, intervisor, coach, manager en nu als trainer en adviseur. Zij voelde zich vanaf de kennismaking extra betrokken bij mensen met dementie.
InBeeld bij ZijSpreekt: Karin Willemsen over beter begrip en contact tussen mensen met dementie en hun omgeving.

Wat is jouw verhaal?
Op mijn 42^e, werkzaam als manager in de ouderenzorg, werd een vroegtijdige dementie vermoed. Ik verdwaalde in mijn eigen wijk, verloor taal en herkende soms mensen niet meer. Zelf leven met geheugenverlies oversteeg de kennis en ervaring die ik er als professional mee had.
Met deze achteruitgang werd de openbare ruimte een arena. Moeders op het schoolplein deden beroep op mijn herinneringen. Ik ‘bladerde' in mijn brein tegen beter weten in. Ik zocht daardoor een uithoek van het schoolplein op.
Ik miste mijn ‘oude zelf' en rouwde om het verlies van werk, autorijden, lezen en bovenal om het toekomstperspectief voor mijn jonge kinderen.

Wat fascineert je hierin?
Er ging ook iets vooruit. Minder kunnen nadenken, bracht me in het hier en nu. Mijn beleving werd intenser en ik vond een tot dan toe ongekende schoonheid. Zelfs de winter maakte mij stil van geluk. Een bloem, een mus, klaterende regen op het terras, een dor blad en kale bomen. Adembenemend mooi! In de natuur ging er niets te snel en was er niets onduidelijk. Het ‘vertrekken uit mijn eigen hoofd' bracht me dicht bij de essentie van het leven.
Door een oplosbare oorzaak mocht ik herstellen. Ik zie mijzelf nog altijd als een van de mensen met dementie. Ik schreef het boek ‘Ontwarren'. Daarvoor ging ik opnieuw naar het Alzheimer Centrum waar ik ben onderzocht. De wachtkamer, groot, onveilig en vervreemdend in herinnering, bleek in werkelijkheid klein en speciaal ingericht voor mensen met dementie.
De meest pijnlijke herinnering is niet het leven met alle beperkingen. Daar was ik op den duur vertrouwd mee geraakt. Het meest pijnlijke was het misverstand dat tussen mij en de omgeving ontstond. Het onderschat worden.

Wat wil je bereiken met je verhaal?
Voor wie een van de vormen van dementie heeft wens ik dat er steeds minder overwaardering voor cognitie is. Dat naasten hen blijven zien en hen kunnen laten zijn. Dat zij naast de achteruitgang ook de schoonheid blijven zien. Omdat je geliefd voelen een basisbehoefte van ieder mens is. Wie trager kan zijn dan mensen met dementie geeft ruimte voor een eigen initiatief. Zij laten dan weer iets zien van zichzelf wat niet meer voor mogelijk wordt gehouden.

Hoe zijn de reacties van het publiek?
Mensen zijn vaak diep geraakt door het persoonlijke verhaal en zien het als een eye-opener. Het draagt bij aan een beter begrip en contact tussen mensen met dementie en hun omgeving. Zien wat er wel is!

Karin Willemsen boeken voor uw bijeenkomst of event? Bekijk haar profiel en neem contact op met ZijSpreekt.