De lezers liepen met haar weg en daar was ze blij mee.  Ze schreef 34 boeken en gaat de geschiedenis in als een inspirerende, betrokken, geestige schrijfster én feministe. Onlangs verscheen haar 'Dagelijks Werk', een afscheid. Renate Dorrestein overleed op 4 mei aan slokdarmkanker. Ze werd 64 jaar.

Op Hemelvaartsdag werden herinneringen opgehaald door familie en vrienden tijdens een drukbezochte besloten uitvaart in de bijzondere H. Antoniuskerk in Aerdenhout, dichtbij haar huis. Renate geloofde 'met de hemelpoort in zicht' in een hemel. Ze zou er het glas heffen met dierbaren die haar voorgingen. De aanwezigen in de kerk wilden dit maar al te graag met haar geloven.

In juli 1984 zocht ik Renate op bij het feministische maandblad OPZIJ waar zij redacteur was. Ik kwam om een column van haar op te nemen voor het proefprogramma dat vooraf ging aan het M/V-Magazine dat in oktober dat jaar van start ging en negen jaar te horen was via de KRO-radio. Renate had zich verdiept in een boek over een bekende vroedvrouw in de 17de eeuw. Wat ze erover vertelde weet ik niet meer, de banden moeten nog ergens liggen, maar toen ik haar onlangs, op 4 april er naar vroeg, 'weet jij het nog hoe zij heette?' schreef ze me: 'Een vroedvrouw... Ik weet het werkelijk niet meer, Marga!'. Het enige dat ik wist was dat haar naam met een C begon. Maar ik kon er niet opkomen. Tot het moment op zondagochtend 6 mei om negen uur het bericht van het overlijden van Renate kwam. Na googlen kwam ik er die dag toch achter: Catharina Schrader, 17de eeuwse - rebelse - vroedvrouw, beschreven door de bekende gynaecoloog prof.dr. G.J. Kloosterman: 'Verloskundige kanttekeningen bij vrouw Schraders 'Memoryboeck van de vrouwens. Het notitieboek van een Friese vroedvrouw 1693-1745'. Mooi, maar ik kan het niet meer met Renate delen.

Ik realiseerde me dat ik Renate al ken sinds het begin van haar schrijverscarriére. In 1984 was Buitenstaanders net verschenen en er zouden nog 33 titels volgen. In die jaren kruisten onze paden elkaar geregeld. Tijdens de internationale vrouwenconferentie in Nairobi in 1985 waar ik was voor de KRO en zij er verslag van deed voor het blad De Tijd (met foto's van Corinne Noordenbos, altijd haar goede vriendin gebleven). We kwamen elkaar tegen bij reunies, bij boekpresentaties, bij interviews voor de KRO-microfoon, bij een nominatie voor de jaarlijkse M/V-prijs en jaren later weer bij de galerie van haar geliefde Maarten aan de Weesperzijde. Toen besloot zij zich in te schrijven bij ZijSpreekt. Sinds die tijd verwees ze voor de sprekersverzoeken naar mij en hadden we hierover contact. (eigen foto: juli 2017)

Drie jaar geleden was zij in Woerden, in de Librisboekhandel om daar het net verschenen Weerwater te signeren. Ze vertelde toen dat een nieuw boek het in deze tijd veel moeilijker heeft dan vroeger, toen een boek wekenlang op de bestsellerslijst kon staan. 'Tegenwoordig moet je in de eerste weken furore maken, anders kun je het wel vergeten'.

Haar laatste boek Dagelijks Werk staat nu al sinds de verschijning begin april bovenaan. Een boek dat terecht een 'Echte Dorrestein' is geworden. Ik schreef haar op 1 mei:
'Met enorm veel plezier en ontroering je boek tot mij genomen. Zoveel artikelen/lezingen die voor mij nog niet bekend waren, op een enkel verhaal over ouder worden na, maar waarin ik wel jouw stem hoorde en je humor. Heerlijk je uitleg bij de lezingen en correspondenties. Fantastisch ook hoe je korte metten maakt met bepaalde mensen. Maar bovenal raakte het mij en zou ik je willen toeroepen, nog meer van dit Renate! Je hebt ongetwijfeld nog meer in je archieven dat de moeite waard is om met je lezers te delen. Hou vooral en vooralsnog vol! Hopelijk geniet je nu van de reis die je met Maarten nog wil maken naar de geliefde plekken in Schotland.'

Renate reageerde altijd snel op de mails, ondertekend met 'xxx R'. Deze keer niet en toen kwam het bericht op die zondagmorgen. Wat zal ik haar missen en met mij al die vele lezers.

Lees de necrologie in Trouw (Geestig en laconiek. Schrijfster met een missie) en het afscheidsinterview dat op 30 april in de Vlaamse Humo verscheen.

Marga Miltenburg
mei 2018